My name is THuNG THuNG

Please call me "THuNG THuNG"

You know, my mom used to say she wasn't keen on having kids, didn't fancy raising a dog or a cat because she feared she wouldn't be up to snuff as a mom. But let me tell you, my mom's the real deal.

Believe it or not, cats can chat. They really can. Speaking as a cat myself, I confirm that cats can chat. Just gotta find someone who's all in for loving and looking after cats for life.

But hey, if you're not buying it, then listen up.

Allow me to introduce myself. The name's 'THuNG THuNG', but you can just call me 'Baggy'. About a decade ago, I used to roam this turf when it was still a ghost town, nobody around. I'd go on food hunts, snagging mice, nabbing bugs, maybe even snatching a bite from the locals (not the best example, by the way, don't try that). Then I'd get chased off. I'd just lurk around here, thinking it was all safe.

And then, one day, bam! Big machines, tons of vehicles, hordes of people rolled into town. It got loud and crowded. I was petrified. Couldn't stand the racket. Couldn't stand the jerks. Food became scarce. Had to scrap with dogs and cats for a bite. Man, it was rough. I was down in the dumps.

And then, time passed, maybe a year or two. Lost count, really. The big machines vanished. P' Kao (Mr. Whitey; the coolest cat around, my boyfriend) said they finished erecting a new housing estate. People would be moving in soon. We might meet kind people who would take care of us. Then we wouldn't have to worry about meals anymore.

Since then, I've been praying every day to cross paths with that kind soul.

"Oh, and by the way, feel free to call out any English blunders. It's not my native tongue, after all."

เรียกหนูว่า "ถุงถุง" นะคะ

แม่เคยบอกว่า แม่ไม่อยากมีลูก แม่ไม่อยากเลี้ยงหมา ไม่อยากเลี้ยงแมว เพราะกลัวว่า จะเป็นแม่ที่ไม่ดี แต่ถุงขอบอกเลยนะคะว่า แม่ดีที่สุดสำหรับถุงเลยค่ะ

 คุณรู้มั้ยว่า แมวพูดได้ พูดได้จริงๆ นะคะ ในฐานะที่ถุงเป็นแมว ถุงขอยืนยันเลยค่ะว่า แมวพูดได้ เพียงแค่ว่า แมวจะต้องเจอคนที่เขาตั้งใจรักและดูแลแมวไปตลอดชีวิตซะก่อนค่ะ

แต่ถ้าคุณไม่เชื่อ งั้นถุงจะเล่าให้ฟังนะคะ 

หนูขอแนะนำตัวเองก่อนนะคะ หนูชื่อ “ถุงถุง” ค่ะ แต่ขอแทนตัวเองว่า ถุง นะคะ เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ถุงก็อาศัยอยู่ละแวกนี้ละคะ ตอนนั้นยังเป็นที่รกร้างว่างเปล่า ไม่มีผู้คนอาศัยอยู่ เวลาถุงไปคุ้ยถังขยะหาอาหาร จับหนู จับแมลง หรือไม่ก็แอบไปขโมยอาหารของคนละแวกนี้ (อันนี้ไม่ใช่ตัวอย่างที่ดีนะคะ ห้ามเลียนแบบเด็ดขาด) แล้วโดนเขาไล่ตะเพิด ถุงก็แอบแถวๆ นี้แหล่ะค่ะ ถุงว่า มันปลอดภัยดีค่ะ

แล้วจู่ๆ วันนึง ก็เริ่มมีรถคันใหญ่ๆ เครื่องจักรเยอะแยะ ผู้คนมากมาย เข้ามาในพื้นที่ ขวักไขว่กันหมดเลยนะคะ ถุงกลัวมากๆ ถุงไม่ชอบเสียงดัง ถุงไม่ชอบคนใจร้าย อาหารก็หายากขึ้น ต้องแย่งหมาแมวด้วยกัน เฮ้อออ คิดแล้วก็เศร้าใจกับความลำบากในช่วงนั้นค่ะ

และแล้วเวลาก็ผ่านไป น่าจะ 1-2 ปีมั้งคะ ถุงนับไม่ถูกหรอกค่ะ เครื่องจักรใหญ่ๆ ก็หายไป พี่ขาว (แมวสุดหล่อ แฟนของถุงเองค่ะ) บอกว่า เขาสร้างหมู่บ้านเสร็จแล้ว เดี๋ยวจะมีผู้คนย้ายมาอยู่เยอะแยะ เราอาจจะเจอคนใจดี รับอุปการะดูแลเรา แล้วเราจะได้ไม่ต้องอดมื้อกินมื้ออีกต่อไป 

ตั้งแต่นั้น ถุงก็อธิษฐานอยู่ทุกวันว่า ขอให้ถุงเจอคนใจดีคนนั้นด้วยเถอะค่ะ