Road Trip Vibes

Epic Journey Continues

After chilling at Por’s place in Hat Yai for nearly a week, it’s time to hit the road to Phuket. The journey is a solid 7-hour drive. At this point, I’m either getting used to these marathon car rides or I’ve just resigned myself to my fate. Mom has mastered the art of setting up the car for me. There’s food, snacks, water, and even a litter box. She’s got me on a leash to keep me from darting out when the car door opens.

Honestly, where would I even run to? Mom keeps me on her lap in the backseat most of the time, probably worried I’ll distract Por while he’s driving. Not sure if it’s about safety or she just knows I’d rather snuggle with Por any day. Even when they stop for bathroom breaks, someone’s always holding onto me so I don’t make a break for it.

Mom lets me stretch my legs in the car sometimes, but front seat access is off-limits. I’ve tried to sneak up to Por a few times, but Mom always catches me. How does someone so slow manage to outpace me every time?

The trip starts like the last one. As soon as we hit the road, Mom gives me a treat to chill me out. She offers me water and snacks at regular intervals, but I still feel a bit queasy and don’t feel like eating much.

Hang on, Mom said it’s a 7-hour drive. So why did she put me in my cage and take me out of the car after just 2-3 hours? Is she really going to ditch me this far from home? No way, I won’t allow it!

Oops, my bad. Por and Mom just stopped for food and coffee. How was I supposed to know? They already got coffee once before. Who knew they’d stop again? Getting tossed into a cage like that was freaky. Mom needs to give me a heads-up before doing that, or I might have a heart attack!

Mom said the food and coffee here were amazing and that we’d stop here again. Yeah, right. We’ve been on loads of trips since, and they’ve never stopped there again. When I asked why, they said it was out of the way and not on the route. Typical human excuses.

I’m so over their constant justifications.

P.S. Please excuse the low-resolution photo – I downloaded it from Facebook.

มหากาพย์การเดินทาง

หลังจากที่ถุงอุดอู้ที่บ้านป้อที่หาดใหญ่เป็นเวลาเกือบ 1 สัปดาห์ ก็ได้เวลาเดินทางไปภูเก็ตค่ะ ซึ่งใช้เวลาเดินทางประมาณ 7 ชั่วโมง หลังจากที่ถุงมีประสบการณ์นั่งรถที่แสนจะยาวนานมาแล้ว ครั้งนี้ถุงถุงก็ เอ...จะใช้คำว่า เริ่มชินแล้ว หรือ ปลงแล้ว ดีนะ คือ แม่ก็พร้อมให้ถุงค่อนข้างดีแระค่ะ ในรถมีอาหาร ขนม น้ำ กระบะทราย แม่ใส่สายจูงไว้ให้ถุงด้วย เพราะกลัวถุงจะเตลิดตอนที่เปิดประตูรถ

เอาจริงๆ ถุงจะหลุดไปไหนได้ เพราะแม่กอดถุงขณะที่นั่งที่เบาะหลังด้วยกันไว้เกือบตลอดเวลา เพราะกลัวว่าถุงจะไปรบกวนการขับรถยนต์ของป้อ อันนี้ถุงไม่แน่ใจว่า แม่กลัวเกิดอันตราย หรือเป็นเพราะแม่รู้อยู่แก่ใจว่า ถุงรักป้อ อ้อนป้อ มากกว่ากันแน่ แถมเวลาที่พวกเขาต้องแวะเข้าห้องน้ำ ก็ต้องมีคนคอยกอดถุงไว้ไม่ให้หลุดหายไปค่ะ

แต่แม่ก็กลัวถุงอึดอัดเหมือนกัน เลยปล่อยให้ถุงเดินเล่นบ้าง แค่ห้ามไปเบาะหน้าโดยเด็ดขาด ซึ่งถุงพยายามจะปีนไปหาป้อหลายครั้ง แต่ก็ช้ากว่าแม่ตลอดเลยค่ะ ถุงก็งงเหมือนกันว่า คนที่อืดอาดยืดยาดแบบนี้ ทำไมถึงเคลื่อนไหวเร็วกว่าถุงได้นะ

การเดินทางก็เหมือนครั้งแรกเลยค่ะ ขึ้นรถปุ๊บ แม่ก็ป้อนหนมแมวเลียให้กำลังใจถุงทันที ระหว่างทางก็พยายามป้อนน้ำป้อนอาหารให้ถุงเป็นระยะๆ แต่ก็นะ ถุงก็ยังมีอาการมึนหัวคล้ายๆ จะเมารถอยู่ เลยไม่อยากจะกินจะดื่มอะไร

เฮ้ยยย ไหนแม่บอกถุงว่า เดินทาง 7 ชั่วโมงไง ทำไมผ่านไปแค่ 2-3 ชั่วโมง แม่ก็จับถุงใส่ตะกร้าแล้วอุ้มลงจากรถทันที อย่าบอกนะว่า แม่พาถุงมาทิ้งไกลขนาดนี้ ไม่จริง ถุงไม่ยอมนะ

แหะๆ ถุงขอโทษค่ะ ป้อกับแม่แวะกินข้าวดื่มกาแฟเฉยๆ ค่ะ อ้าว ก็ใครจะรู้ละคะ ก่อนหน้านี้แม่ก็แวะซื้อกาแฟไปแล้วรอบนึง ใครจะคิดว่า จะแวะซื้ออีก แล้วจู่ๆ จับถุงใส่ตะกร้าแบบนั้น ถุงก็ตกใจซิค่ะ กว่าแม่จะคิดได้ว่า ก่อนจะทำอะไร ให้บอกถุงก่อน ถุงก็แทบช็อคด้วยความกลัวแล้วค่ะ

แม่บอกว่า ร้านนี้กาแฟก็อร่อย อาหารก็อร่อย คราวหน้าจะแวะอีก หึหึ แต่ถุงบอกไว้ตอนนี้เลยค่ะว่า อย่าเชื่อแม่เลยค่ะ เพราะหลังจากนั้น ถุงก็เดินทางไปกับป้อแม่อีกหลายทริป พวกเขาก็ไม่เคยแวะไปอีกเลยค่ะ พอถุงถามก็อ้างว่า มันต้องอ้อมไกล ไม่ใช่ทางผ่านค่า

ถุงละเบื่อกับข้ออ้างของมนุดซะจริง

ปล. ถุงขออภัยกับภาพที่เหมือนถ่ายด้วยเครื่องคิดเลข ถุงต้องโหลดรูปมาจาก Facebook ค่ะ