Solo Time

Independent Days

After just a month back from visiting relatives in the countryside, I noticed Por and Mom starting to pile up stuff around the house again. From past experiences, this means they're planning another trip. I’m stressed, thinking, "Are they going to take me with them again? Oh no, here we go! I’ve told them a hundred times I hate car rides!"

Oh, it's the travel day. I see them loading the car, and my heart is racing. I scan the area – no sign of my carrier. But to be sure, I must hide under the bed on the second floor, my safest spot. There's no way those big humans can reach me there.

I hear Mom calling, "THuNG, THuNG, come out, sweetie! We’re not taking you with us. Come see how I’ve prepared your food." Should I trust her? While I’m debating, Por plays a recording of a kitten meowing. "No, no, no! I can’t stand it. I must stay strong. But I can't! Why does kitten crying get to me every time?" The moment I come out, Mom scoops me up and takes me downstairs.

“Sweet THuNG,” Mom says in her gentle voice, “Por and I are going camping for 3 days and 2 nights. This time, we can’t take you because pets aren’t allowed in the national park. But look, I’ve set out food and water for you. Three bowls of food – one per day. Water is in a regular bowl and an automatic dispenser. As for the litter, there’s only one box, but I’ve topped it up. If you get lonely, think of us, okay?”

Sure, whatever, just go already. This is my solo time, the moment I’ve been waiting for – life without humans bothering me. Watch me run, jump, and play to my heart's content!

Running around is tiring. I need a nap. Zzzzz...

It’s 6 PM. I’ve played, napped, eaten, and used the bathroom. What now? Oh right, my second walk of the day is missing. Those humans left at dawn, but at least they walked me once before they left. Guess I won’t get that extra walk today. No biggie, I don't need them.
.
.
Tick-tock, tick-tock... Two days and one night have passed. When are they coming back? Time moves so slowly.
.
.
Day 3 already. Where are those humans? Did they trick me? Sigh, I’m so lonely.

Wait, I hear Por and Mom’s car! Yay, they’re back! Zoom, I dash from the second floor to the first in no time.

Hold on. If I act too excited, they’ll know I missed them. Gotta play it cool. Act casual, THuNG. When they open the door, just saunter out slowly. They don’t need to know how much I missed them.

ชีวิตอิสระ

หลังจากที่ป้อแม่กลับจากเยี่ยมญาติที่บ้านต่างจังหวัดได้ไม่ถึงเดือน ถุงก็เห็นป้อแม่เริ่มเอาของมาวางกองเต็มบ้านอีกแระ จากประสบการณ์ที่ผ่านมา มันแปลว่า พวกเขากำลังจะเดินทางท่องเที่ยวอีกแล้วซินะ ถุงเครียดมาก คิดหนักเลยว่า พวกเขาจะพาถุงไปด้วยอีกรึเปล่า แบบนี้ ต้องไปตะโกนบอกรอบที่ร้อยว่า “โอ้ยยยย ถุงบอกแล้วใช่มั้ยว่า ถุงไม่ชอบนั่งรถ !!)

โอ๊ะ นี่มันถึงวันเดินทางแล้วซิค่ะ เพราะเห็นป้อแม่ค่อยๆ ขนของขึ้นรถ ถุงเนี่ยใจตุ๊มๆ ต่อมๆ เลยค่ะ ถุงลองกวาดตามอง ไม่มีตะกร้าของถุงนิหน่า แต่เพื่อความชัวร์ ถุงต้องไปซ่อนตัวใต้เตียงชั้น 2 เพราะเป็นที่ปลอดภัยที่สุด คนตัวใหญ่ร่างยักษ์อย่างป้อกะแม่ไม่มีทางเข้าไปใต้เตียงได้แน่นอน

อ๊ะ ได้ยินเสียงแม่เรียกถุงแล้ว “ถุง ถุง ออกมาซิลูก ป้อกะแม่ไม่ได้พาถุงไปด้วยหรอกค่ะ มามะ มาดูว่าแม่เตรียมอาหารให้ถุงยังไง” ถุงควรเชื่อแม่ดีมั้ยนะ ระหว่างที่คิดอยู่นั้น ป้อก็เปิดคลิปเสียงแมวเด็กร้อง “ไม่ ไม่ ม่ายยยยย ไม่นะ ถุงจะอดทน ถุงจะไม่ออกไป แต่ถุงทนไม่ไหว ถุงไม่เข้าใจ ทำไมถุงถึงอดทนเสียงแมวเด็กไม่ได้” แม่เห็นถุงออกมาจากใต้เตียงปุ๊บ ก็รีบอุ้มถุงลงไปชั้น 1 เลยค่ะ

“ถุงจ๋า” เสียงสองของนังแม่มาอีกแระ “ป้อกะแม่ไปกางเต็นท์ 3 วัน 2 คืนนะคะ คราวนี้แม่พาไปถุงไปด้วยไม่ได้ เพราะเขาไม่อนุญาตให้น้องหมาน้องแมวเข้าอุทยานแห่งชาตินะคะ แต่แม่เตรียมอาหารกับน้ำไว้ให้ถุงแล้วนะคะ เห็นมั้ยว่า มีอาหาร 3 ชาม ถุงแบ่งไว้กินวันละชามนะคะ ส่วนน้ำ แม่ใส่ในชามธรรมดา 1 อัน ส่วนอีกอันอยู่ในที่ใส่น้ำแมวอัตโนมัตินะคะ ส่วนทรายแมว มันมีแค่อันเดียว แต่แม่ใส่ทรายเพิ่มให้เรียบร้อยแล้วค่ะ ถ้าถุงอยู่บ้านคนเดียวแล้วเหงา ว่างๆ ก็คิดถึงแม่ด้วยน้า”

จ้า จะไปไหนก็ไปเถอะค่ะ นี่มันเวลาหลั่นล้าของถุง เวลาที่ถุงจะได้ใช้ชีวิตโดยไม่มีมนุษย์รบกวน อย่างที่ถุงรอคอยมานาน ก็มาถึงแล้ว หึ ใครจะเหงา บ้ารึเปล่า คอยดูนะ ถุงจะวิ่งขึ้นวิ่งลง กระโดดโลดเต้น เล่นให้เต็มที่เลยค่ะ

วิ่งขึ้นลงหลายรอบแล้ว เหนื่อยจัง ขอนอนพักแป๊บนึงนะคะ คร่อกฟี้ๆๆ

หกโมงเย็นแล้ว วิ่งเล่นก็แล้ว นอนก็นอนแล้ว ข้าวก็กินแล้ว ห้องน้ำก็เข้าแล้ว ถุงยังไม่ได้ทำอะไรนะ อ๋อ ยังไม่ได้เดินเล่นรอบที่ 2 ของวัน แหงซิ พวกมนุดออกจากบ้านตั้งแต่เช้ามืด แต่ก็ยังดีที่มีกะจิตกะใจพาถุงเดินเล่นก่อน 1 รอบ งั้นวันนี้ถุงก็อดเดินเล่นเพิ่มอีกอะดิ แต่ไม่เป็นไรหรอก ถุงไม่ง้อมนุดอยู่แล้ว
.
.
.
ติ๊กต๊อกๆ ผ่านไป 2 วัน 1 คืนแล้ว เมื่อไหร่มนุดจะกลับบ้านเนี่ย นาฬิกามันช่างเดินช้าเสียจริงๆ
.
.
.
นี่ก็วันที่ 3 แล้วนะ เมื่อไหร่พวกมนุดจะถึงบ้านเนี่ย หลอกลวงถุงป่ะเนี่ย เฮ้อออออ เหงาจังเลย
.
.
.
เอ๊ะ นั่นเสียงรถของป้อแม่นิหน่า เย้เฮ พวกมนุดกลับมาแล้ว ฟิ้วววววววววววววววววววววววววววว ถุงรีบวิ่งจากชั้น 2 ลงไปชั้น 1 ด้วยความรวดเร็ว

บ้าจริง ถ้าถุงกระดี๊กระด๊า พวกมนุดก็รู้หมดซิว่า ฮะแฮ่ม ถุงต้องเก็บอาการก่อน ทำหน้านิ่งๆ เชิดๆ เข้าไว้ เดี๋ยวมันมาเปิดประตูให้ ก็ค่อยๆ เดินออกไป อย่าให้พวกเขารู้ว่า ถุงคิดถึงป้อกะแม่มากแค่ไหน